Metoda Vojta

Metoda Vojta

Metodę tę opracował na podstawie wieloletnich doświadczeń czeski neurolog prof. Vaclav Vojta.

Metoda ta zakłada, że rozwój ruchowy człowieka jest zdeterminowany genetycznie i realizowany jest od momentu poczęcia. Osiągniecie poszczególnych etapów lokomocji odbywa się całkowicie automatycznie. Obserwacja noworodków i niemowląt pozwoliła stworzyć idealny wzorzec motorycznego rozwoju dziecka, który zawiera poszczególne ramy czasowe występowania poszczególnych umiejętności ruchowych oraz odpowiednia ich jakość.

Wskazania do koncepcji metody Vojty:

– zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej (ZOKN),

– ZOKN, w tym mózgowe porażenie dziecięce,

– ZOKN z asymetrią,

– kręcz szyi pochodzenia mięśniowego i neurogennego,

– niedowłady i porażenia kończyn,

– rozszczep kręgosłupa, wodogłowie, przepuklina oponowo – rdzeniowa,

– miopatie uwarunkowane genetycznie,

– wady wrodzone – choroby mięśni i artrogrypozy,

– zespół Downa i inne zespoły wiotkie,

– opóźnienie rozwoju psychoruchowego,

– wady postawy – skoliozy, wady stóp,

– dysplazja stawu biodrowego.

Sygnały alarmowe w rozwoju dziecka pozycji leżenia na plecach:

– odginanie główki do tyłu,

– tendencja do skręcania główki w jedna stronę,

– asymetria tułowia, często połączona z asymetria główki,

– brak przylegania pleców do podłoża – „mostki”,

– sztywne układanie ramion, przyciskanie do podłoża, skręcanie do wewnątrz lub na zewnątrz (bywa połączone z odginaniem główki),

– mocne zaciskanie jednej lub obu piąstek, szczególnie po szóstym tygodniu życia,

– prężenie jednej lub obu nóżek, krzyżowanie i lub skręcanie do wewnątrz, ułożenie „żabki”,

– słabsza aktywność jednej strony ciała,

– brak lub słabsze wodzenie oczu za zabawką szczególnie po drugim miesiącu życia,

– „przelewanie” się dziecka.

Sygnały alarmowe w rozwoju dziecka pozycji leżenia na brzuchu:

– brak unoszenia główki i lub przekładania na drugi policzek, szczególnie po szóstym miesiącu życia,

– tendencja do układania główki na jedna stronę,

– unoszenie główki bez podparcia na raczkach, unoszenie poprzez odginanie tułowia,

– asymetria ustawienia główki i lub tułowia,

– podpór na wyprostowanych łokciach i zaciśniętych piąstkach, skrecanie raczek do wewnątrz,

– słabsza aktywność jednej strony ciała,

– prężenie jednej lub obu nóżek, krzyżowanie i lub skręcanie do wewnątrz, ułożenie „żabki”,

– przelewanie” się dziecka.

Rolą terapeuty w metodzie Vojty jest określenie problemu głównego dziecka, wyznaczenie pierwszego celu oraz dobranie programu ćwiczeń. Kluczem do sukcesu jest jednak systematyczna praca rodziców.